کاربرد واژه های پارسی به جای واژه های عربی

بحث پالایش زبان(اما نه سره نویسی مطلق)از وجود واژه های بیگانه، مسأله ی مهمی است که باید در هر زبانی به آن پرداخته شود؛ اما این نکته درخورتوجه است که این پالایش زبانی، دربرگیرنده ی داشتن امکان ها وفرصت ها،وداشتن فرهنگ واژه گانی بسیاردر زبان است. در صورتی که یک زبان، برابرهای جا افتاده وقشنگ را در فرهنگ واژه گانی خود داشته باشد (واز سوی دیگر بامحدودیت مفاهیم کاربردی روبه رو نباشد)،بهتراست به جای کاربرد واژه های بیگانه ونا آشنا که سبب نشان دادن فقرفرهنگی درزبان می شود-{درحد امکان}نویسنده گان وگوینده گان آن بکوشند ازواژه های مربوط به آن زبان استفاده کنند. نفس توجه به این مسأله، در گام نخست سبب رشد زبان می شود ودرگام بعدی، فرهنگ توجه به اصالت های زبانی را در میان گوینده گان آن (باگذشت زمان ) نهادینه می سازد. درفرایند بحث پالایش زبان، به یک نکته باید توجه کرد که تأکید برضرورت کاربرد واژه های پارسی، به معنای یک سره بریدن ازکاربرد واژه های واردشده (به ویژه واژه های زبان عربی) نیست؛ اما تاجایی که امکان است(وبرابرهایی برای واژه های واردشده در زبان وجود دارد ویاهم این برابرها تازه وبه روش سامانمند ساخته می شوند) به کارگیری آنهابه(ویژه درحوزه ی زبان شکوهمند پارسی) ازنیاز های نخست پنداشته می شود. جاوید فرهاد لینک اصلی را مشاهده کنید.